به گزارش روابط عمومی ستاد مبارزه با موادمخدر به نقل از خبرگزاری دانشجو؛ در اعماق جنگل‌های صعب‌العبور کلمبیا، جایی که ترکیب طبیعت سبز و رطوبت هوا سبک زندگی خاص استوایی را رقم زده است، یک امپراتوری پنهان، نبوغ مهندسی خود را به رخ جهانیان می‌کشد.
این، قلمرو کارتل‌های مواد مخدر است؛سازمان‌های جنایتکاری که برای حفاظت از شریان‌های حیاتی تجارت میلیارد دلاری خود، میدان نبرد را به دنیای تاریک و غیرقابل دسترس زیر امواج کشانده‌اند. داستان نارکو سابمارین‌ها تنها روایتی از یک خلاقیت فنی شگفت‌انگیز نیست؛ بلکه پرده‌برداری از یک جنگ سایه، یک مسابقه تسلیحاتی بی‌پایان است که در آن، مرز میان شکارچی و شکار، و دوست و دشمن، به طرز نگران‌کننده‌ای محو به نظر می‌رسد.
در دهه‌های پایانی قرن بیستم، قایق‌های تندرو سلاح اصلی کارتل‌ها بودند. اما این برتری با پیشرفت فناوری رادار و تشدید گشت‌های هوایی به سرعت از میان رفت. کارتل‌ها دریافتند که راه بقا نه در سرعت، که در نامرئی شدن است. اینگونه بود که اولین نسل از شناورهای نیمه‌غوطه‌ور متولد شدند.
این هیولاهای فایبرگلاسی که در کارگاه‌های موقتی در دل جنگل ساخته می‌شدند، به گونه‌ای طراحی شده بودند که تقریباً تمام بدنه‌شان زیر آب قرار گیرد و تنها کابین و لوله اگزوز، مانند یک پریسکوپ کوچک، از آب بیرون بماند. این طراحی ساده اما هوشمندانه، آن‌ها را به اشباحی روی سطح آب تبدیل کرد که شناسایی‌شان با رادار تقریباً غیرممکن بود و عصر جدیدی را در قاچاق بین‌المللی آغاز کردند.
تکامل شکارچی، از نیمه‌غوطه‌ور تا زیردریایی کامل
رقابت بی‌امان با نیروهای امنیتی، کارتل‌ها را به سمت یک جهش فناورانه خیره‌کننده سوق داد: ساخت زیردریایی‌های واقعی و کاملاً غوطه‌ور. این نسل جدید دیگر نیازی به ماندن در سطح آب نداشت. این شناورها، مجهز به پیشرانه‌های دیزل-الکتریک، قادر بودند باتری‌های خود را در اعماق اقیانوس شارژ کرده و سپس با استفاده از موتورهای الکتریکی بی‌صدا، از سد دفاع صوتی پایگاه‌های دریایی عبور کنند.
برخی از این زیردریایی‌های کشف شده بیش از ۳۰ متر طول داشته و ظرفیت حمل بیش از هشت تن کوکائین به ارزش صدها میلیون دلار را داشته‌اند. این شناورها با برد عملیاتی خیره‌کننده، می‌توانند بدون توقف، خود را به سواحل آمریکای مرکزی، مکزیک و حتی اروپا برسانند. این تکامل نشان می‌دهد که ما با گروه‌های تبهکار ساده روبرو نیستیم، بلکه با سازمان‌هایی با قابلیت‌های تحقیق و توسعه در سطح یک دولت کوچک مواجهیم.
منطقه خاکستری، نقش بحث‌برانگیز سازمان سیا در تجارت مواد مخدر
روایت رسمی، داستان یک نبرد تمام‌عیار میان نیروهای قانون و کارتل‌های شرور است. اما در لایه‌های زیرین این روایت، تئوری‌ها و شواهد تاریخی نگران‌کننده‌ای وجود دارد که به نقش دوگانه و بحث‌برانگیز سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) در تجارت جهانی مواد مخدر اشاره می‌کند. این ادعاها که دهه‌هاست در جریان است، تصویری بسیار پیچیده‌تر و تاریک‌تر از جنگ با مواد مخدر ترسیم می‌کند.
مشهورترین نمونه تاریخی که به این تئوری‌ها اعتبار می‌بخشد، ماجرای کنترا در دهه ۱۹۸۰ است. در آن دوران، گزارش‌های متعددی نشان داد که کنتراها، شورشیان ضد دولت ساندینیستی در نیکاراگوئه که توسط سیا حمایت مالی و تسلیحاتی می‌شدند، برای تأمین بودجه جنگ خود به طور گسترده به قاچاق کوکائین به داخل ایالات متحده مشغول بودند. تحقیقات نشان داد که سازمان سیا از این فعالیت‌ها نه تنها چشم‌پوشی کرده، بلکه در مواردی مسیر را برای ورود این مواد به خاک آمریکا هموار کرده است. هدف، تأمین مالی یک جنگ نیابتی ضدکمونیستی بود و منبع این پول، یعنی ویرانی حاصل از اعتیاد در خیابان‌های آمریکا، اهمیتی ثانویه داشت.
این الگوی رفتاری، این پرسش را مطرح می‌کند: آیا ممکن است جنگ با مواد مخدر در مواردی پوششی برای دستیابی به اهداف ژئوپلیتیک بزرگ‌تر باشد؟
تئوری‌هایی وجود دارند که سازمان‌های اطلاعاتی غربی ممکن است برای بی‌ثبات کردن دولت‌های نامطلوب، تأمین مالی عملیات‌های مخفی یا کنترل جریان‌های مالی سیاه در جهان، به صورت غیرمستقیم با کارتل‌ها همکاری کرده یا حداقل از فعالیت آن‌ها چشم‌پوشی کنند. از این منظر، کارتل‌ها تنها بازیگران این صحنه نیستند، بلکه مهره‌هایی در یک بازی شطرنج بسیار بزرگ‌ترند که در آن، قدرت‌های جهانی حرکات اصلی را کنترل می‌کنند. گرچه این ادعاها هرگز به طور کامل در دادگاه اثبات نشده‌اند، اما سایه‌ای سنگین از شک و تردید بر صداقت جنگ با مواد مخدر افکنده‌اند.
سفری به دوزخ، هزینه انسانی در تابوت‌های فولادی
فارغ از بازی‌های قدرت در سطوح بالا، در اعماق اقیانوس واقعیتی تلخ و انسانی جریان دارد. خدمه این زیردریایی‌ها، که معمولاً بین سه تا چهار نفر هستند، در شرایطی غیرقابل تصور سفر می‌کنند. فضای تنگ و خفه‌کننده، گرمای جهنمی موتور، بخارات سمی و خطر همیشگی مرگ، همراهان دائمی آن‌ها در این سفر چند هفته‌ای هستند.
این افراد که اغلب ماهیگیران فقیری هستند که با وعده پول‌های کلان جان خود را به خطر می‌اندازند، در واقع مهره‌های یک‌بار مصرف این تجارت بی‌رحمانه هستند. طبق پروتکل، در صورت شناسایی توسط گارد ساحلی، خدمه موظفند شناور را غرق کنند تا تمام شواهد از بین برود و خودشان در اقیانوس بیکران رها می‌شوند تا سرنوشتشان درس عبرتی برای دیگران باشد.
نبرد ناتمام تجارت موادمخدر
برای نیروهای امنیتی، مقابله با این ناوگان شبح یک چالش تقریباً غیرممکن است. کارشناسان معتقدند که شناورهای کشف شده، تنها بخش کوچکی از کل ناوگان فعال کارتل‌ها را تشکیل می‌دهند. اما با در نظر گرفتن سایه تردید در مورد نقش بازیگران دولتی، این نبرد پیچیده‌تر نیز می‌شود. آیا این یک جنگ تمام‌عیار برای ریشه‌کن کردن است یا یک سیستم کنترل شده برای مدیریت یک بازار سیاه جهانی؟
نارکو سابمارین‌ها بیش از آنکه نماد نبوغ جنایتکاران باشند، نماد یک سیستم جهانی پر از تناقض هستند؛ سیستمی که در آن تقاضای سیری‌ناپذیر برای مواد مخدر، خلاقیت مهندسی را به خدمت تاریکی درمی‌آورد و در همان حال، بازیگران قدرتمندی در سایه ممکن است از این هرج‌ومرج برای پیشبرد اهداف خود بهره‌برداری کنند. این جنگ زیردریایی، نبردی است که در اعماق تاریک اقیانوس‌ها و دالان‌های تاریک‌تر قدرت جریان دارد و به نظر می‌رسد پایانی برای آن متصور نیست.