« روسیه و جهان در حال تغییر».

«ولادیمیر پوتین» نخست وزیر روسیه در روز دوشنبه ۲۷ فوریه سال ۲۰۱۲ مقاله ای در باب سیاست خارجی روسیه در روزنامه «موسکوفسکیه نووستی» منتشر نمود که بخش هایی مهم آن به شرح ذیل درج می گردد:
« در حال حاضر ایران در کانون توجه همگان قرار دارد بدون تردید، روسیه نگران تهدید روزافزون ضربه نظامی براین کشور است اگر این اتفاق بیافتد،‌در آن صورت پیامدهای آن واقعاً فاجعه آمیز خواهند بود حتی تصور مقیاس واقعی این پیامدها امکان پذیر نیست. اعتقاد دارم که مشکل را فقط بایستی از طریق صلح آمیز حل کرد. ما پیشنهاد می کنیم حق ایران برای توسعه برنامه غیرنظامی هسته ای از جمله حق غنی سازی اورانیوم را باید به رسمیت شناخت ولی این کار بایستی در عوض قراردادن تمامی فعالیت هسته ای ایران تحت کنترل مطمئن و همه جانبه آژانس بین المللی انرژی اتمی انجام گیرد. اگر این امر تحقق یابد در آن صورت بایستی تمامی تحریم های اعمال شده علیه ایران، از جمله تحریم های یکجانبه را لغو نمود.
غرب بسیار سرگرم مجازات برخی از کشورها شده است و تا یک چیزی می شود سریعاً دست به گریبان چماق تحریم و یا چماق حمله نظامی می شود. باید یادآور شوم که ما در قرن نوزدهم و حتی بیستم هم نیستیم.
در سایه احساسات تند و شدیدی که پیرامون برنامه های هسته ای ایران و کره شمالی اتفاق می‌افتد، انسان به طور ناخواسته در مورد اینکه خطرات اشاعه سلاح هسته ای چگونه بوجود می آیند و چه کسی این خطرات را تقویت می کند شروع به تأمل می کند. این احساس در انسان بوجود می آید که موارد افزایش یافته دخالت ناهنجار و حتی نظامی در امور داخلی کشورها می تواند رژیم‌های خودکامه و نه فقط آنها که دیگران را نیز تحریک به برخورداری از سلاح هسته ای کند. این فکر در ذهن انسان خطور می کند که چون بمب اتمی در جیب دارم ، هیچکس به من دست نخواهد زد زیرا برای خودش گران تمام خواهد شد. ولی کسی که بمب اتمی ندارد پس بگذار در انتظار دخالت انسان دوستانه باشد حالا خوشمان بیاید یا نیاید، دخالت خارجی انسان را به یک چنین جریان فکری سوق می دهد و این یک واقعیت است.
در مورد افغانستان نیز بایستی گفت که آینده این کشور نگران کننده است. ما از عملیات نظامی برای ارائه کمکهای بین المللی به افغانستان حمایت کردیم ولی نظامیان با حمایت ناتو نتوانستند به اهداف مورد نظر دست یابند. تهدید تروریستی و موادمخدر که از افغانستان ناشی می شود، کاهش نیافته است. آمریکائی‌ها اعلام کرده اند که در سال ۲۰۱۴ افغانستان را ترک خواهند کرد ولی به احداث پایگاههای نظامی در آن کشور و کشورهای همسایه بدون اختیار مشخص، اهداف و تاریخ های عملکرد معین آنها می پردازند. قابل فهم است که این مسئله باب طبع ما نیست.
روسیه منافع بارزی در افغانستان دارد این منافع کاملاً روشن هستند. افغانستان همسایه نزدیک ماست و ما علاقمند به آن هستیم که این کشور در صلح و ثابت، توسعه یابد. از همه مهم تر آن است که افغانستان دیگر منبع اصلی تهدید مواد مخدر نباشد. گردش غیرقانونی مواد مخدر تبدیل به یکی از حادترین تهدیدات شده و بنیاد ژنتیک ملت ها را خدشه دار نموده و محیط مناسبی برای گسترش فساد و جرایم شده و باعث بی‌ثباتی اوضاع در خود افغانستان خواهد شد. خاطر نشان می سازم که تولید مواد مخدر افغانستان نه تنها کاهش نیافته که در سال گذشته نیز تقریبا ۴۰ درصد رشد داشت. روسیه با تهاجم واقعی هروئین روبرو شده که صدمه بسیاری به سلامتی شهروندان ما وارد می کند .
باتوجه به مقیاس تهدید مواد مخدر افغانستان، فقط با تلاشهای تمامی کشورهای جهان است که می توان براین تهدید غلبه کرد و در این کار بایستی بر سازمان ملل متحد و سازمان های منطقه ای چون سازمان پیمان امنیت دسته جمعی، سازمان همکاری شانگهای و کشورهای مستقل مشترک المنافع اتکاء کرد. ما آماده هستیم گسترش جدی مشارکت روسیه در تأمین عملیات کمک به مردم افغانستان را مورد بررسی قرار دهیم ولی با این شرط که نیروهای بین المللی نظامی مستقر در افغانستان با انرژی هرچه بیشتری در جهت منافع ما عمل کنند و به امحاء فیزیکی کشت مواد مخدر و لابراتوارهای مخفی تولید مواد بپردازند.
فعال شدن اقدامات مبارزه با مواد مخدر در داخل افغانستان بایستی همراه با انسداد مطمئن مسیرهای حمل و نقل مواد افیونی به بازارهای خارحی، قطع جریان های مالی تأمین کننده گردش مواد مخدر و بلوکه کردن ارسال مواد شیمیایی پیش ساز مورد استفاده برای تولید هروئین باشد. هدف ایجاد نظام جامع برای امنیت مبارزه با مواد مخدر در منطقه است. روسیه واقعاً به انسجام موثر تلاشهای جامعه جهانی مساعدت خواهد کرد تا به تحول ریشه ای در مبارزه با تهدید جهانی مواد مخدر دست یابد.»