استادیار گروه روانپزشکی و عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مازندران، گفت: در درمان بیماران معتاد به مواد محرک پروسه دکتر ـ نسخه ـ متادون پاسخ‌گو نیست، بلکه فرد در این بین نقش مهمی دارد.
به گزارش خبرگزاری فارس از شهرستان ساری، آذرخش مکری بعد از ظهر امروز در حاشیه سمینار مداخلات روان‌شناختی در وابستگی به مواد محرک که در دانشگاه علوم پزشکی مازندران برگزار شد، با اشاره به ورود شیشه و آمفتامینها در ایران که شاید سابقه آن به ۱۰ سال میرسد، اظهار کرد: این مواد که ریشه مشترکی دارند، اعتیاد شدیدی را در مصرف‌کنندگان ایجاد میکنند.
وی با بیان اینکه معتادان به‌عنوان بیمار تلقی شده و البته بیماری آنها با سایر بیماران متفاوت است، تصریح کرد: فردی که به بیماری گلودرد مبتلا میشود، نیاز به دارو درمانی داشته در واقع رابطه او با بیماری به‌صورت منفعل است و بیمار باید داروهای تجویز شده را مصرف کند تا در یک دوره زمانی مشخص بهبود بیابد، یعنی پزشک و نوع دارو تمام کارها را انجام میدهند.
عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران ادامه داد: اما اعتیاد نیاز به مداخلات روانی دارد و بیمار نمی‌تواند تنها با دارو درمان شود، نقش فعال بیمار در بهبود یافتگی بسیار حائز اهمیت بوده و بیمار نباید منفعل بماند.
این مسؤول آموزشی با بیان اینکه فرد معتاد برای رسیدن به نقطه مطلوب حتی بارها شکست می‌خورد تا روی پای خود ایستاده و به زندگی بازگردد، افزود: پروسه دکتر ـ نسخه ـ متادون پاسخ‌گو نیست، بلکه فرد در این بین نقش مهمی دارد.
مکری با تأکید بر اینکه هیچ سیستمی در درمان فرد معتاد نمی‌تواند به ویزیت و دارو بسنده کرده و نتیجه بگیرد، اظهار کرد: مداخلات روانی برای این است که بیمار شرایط ورود به جامعه را پیدا کرده و دیگر به سمت مواد نرود، باید به کسب مهارت‌های سلامت روان تشویق شده و به سمت بازتوانی و فعال شدن سوق داده شود.
وی در پاسخ به سؤال فارس درباره اینکه آیا متادون خود اعتیادآور نبوده و درست است که بیمار معتاد نمی‌تواند این دارو را کنار بگذارد، پاسخ داد: متادون، راهی برای بازگشت فرد به شرایط عادی زندگی است تا در اجتماع حضور یافته و روی پای خود بایستد، زمانی می‌تواند متادون را کنار بگذارد که به خود واقعی رسیده باشد، مشکلات خود را با خانواده و اجتماع کنار بگذارد و دیگر ذهنیتی نسبت به مواد محرک یا کارکردهایی که در گذشته برای خود ساخته بود، نداشته باشد.
وی در پایان گفت: فرد معتاد به مواد محرک، با سیستم «دارو را بده تا خوب شوم»، هیچ‌گاه بهبود پیدا نمی‌کند، او باید حرکت کند و مسائلی را بیاموزد، مانند اینکه می‌خواهد یک زبان خارجه یا حرفه و مهارتی را یاد بگیرد.