بیست و پنجم رجب سالروز شهادت امام موسی کاظم (علیه السلام)، امام هفتم شیعیان جهان در سال ۱۸۳ هجری است.
حضرت موسی بن جعفر (ع) را صابر، الزاهر یعنی درخشنده، عبد صالح، الوفی به معنای وفاکننده به عهد، سید و امین خطاب می کردند ولی آخرین لقبی که حضرت امام کاظم(ع) با آن خوانده می شد، باب الحوائج است که این لقب در واگویه های مردم شهرت زیادی دارد.
امام موسی کاظم (ع)، پس از شهادت پدرش، با همت و سرسختی تمام، مکتب علمی و فکری عظیم امام صادق (ع) را ادامه داد و از هیچ کوششی دریغ نکرد. ایشان در تکامل جنبش علمی و شخصیت فرهنگی اسلامی، گام های بزرگی برداشت و صدها دانشمند و مفسر و محدث تربیت کرد .
قالَ امام موسی کاظم (علیه السلام) : مَنْ صَدَقَ لِسانُهُ زَکى عَمَلُهُ، وَ مَنْ حَسُنَتْ نیَّتُهُ زیدَ فى رِزْقِهِ، وَ مَنْ حَسُنَ بِرُّهُ بِإخْوانِهِ وَ أهْلِهِ مُدَّ فى عُمْرِهِ.
فرمود: هر که زبانش صادق باشد اعمالش تزکیه است، هر که فکر و نیّتش نیک باشد در روزیش توسعه خواهد بود، هر که به دوستان و آشنایانش نیکى و احسان کند، عمرش طولانى خواهد شد.